Voorwaar geen P.C. Hoofttractor, de nieuwe Toyota Land Cruiser: een hypermoderne terreinwagen waarvoor niet alleen boer en jager zich niet hoeven te schamen.

Als u geen boer of jager bent, hebt u voor één keer pech. U mist dan een doorslaggevend argument de fijnste SUV aan te schaffen die er is. Wie met zijn auto veel in ruig land en modder verkeert, kan zich namelijk geen betere metgezel wensen dan de Toyota Land Cruiser, waarvan dit jaar een verse versie is verschenen. U zult zeggen: een SUV, so what, iederéén rijdt toch allang in een SUV? Zeker, dus nu het begrip dankzij de Tiguans, Capturs en Sorento’s van deze wereld danig aan inflatie onderhevig is, kun je de Land Cruiser ook maar weer beter ouderwets een terreinwagen noemen. Staat hem goed, die naam. 

Het is een belachelijk groot bakbeest (bijna 5 meter lang en 6,5 centimeter hoger dan uw Blik-verslaggever) vol wonderbaarlijke elektronica, waar je in Nederland nauwelijks plezier aan beleeft. Omdat onze wegen te goed zijn.

Ten opzichte van de vorige editie (2013) is de Land Cruiser uiterlijk niet veel veranderd. Wat strakkere lijntjes en knikjes hier en daar, zoals de mode voorschrijft. Het belangrijkste uiterlijke kenmerk, de agressieve neus, had de auto in 2013 al gekregen. Toen werden de horizontale grillelijnen vervangen door verticale: een wereld van verschil. 

Achter valt vooral de vijfde deur op: dat is een echte deur, waardoor die halve boomstammen en dat geschoten wild een chique weg naar binnen krijgen. Onder de bagageruimte zit, zoals wel vaker in dit type auto, een derde rij stoelen verborgen. En zo groot als de Land Cruiser is: ook hier zijn die zitplaatsen vooral geschikt voor kinderen. Dat geldt niet voor de rij ervoor: de achterpassagiers zitten vorstelijk, met eigen airco en stoelverwarming. Zoals de luxe in het interieur, in elk geval in dit topmodel dat Blik meekreeg, sowieso ongekend is voor een auto die zich vooral als stoer wil doen gelden. Het prima geluid bleek uit veertien (JBL-)speakers te komen, en op zoek naar iets wat ontbrak (nee, ook een koelkast was aanwezig) kwamen we niet verder dan de stuurverwarming.

Op naar de modder en het terrein dan. Dat gaat gewoon over de geplaveide weg, want ‘het terrein’ bestaat in Nederland uit een aantal aangewezen plekken waar mannen jongens mogen zijn. Op die geplaveide weg valt op dat Toyota ook bij dit model zijn belofte waarmaakt aan veiligheid alle aandacht te besteden. Je zou kunnen argumenteren dat het voor een terreinwagen niet echt nodig is grootlicht te hebben dat automatisch dimt als de auto een tegenligger signaleert. Of dat hij beschikt over voetgangersherkenning en een botsvoorkomsysteem dat met gebruik van een millimetergolfradar en een camera waarschuwt voor een naderende botsing of voetganger en zo nodig zelf ingrijpt. En dan zwijgen we nog over zelfremmende en -accelererende cruisecontrol, rijstrookverlatingswaarschuwing en verkeersbordenherkening. Onlangs was in deze krant te lezen welke systemen een auto tegenwoordig zo veilig maken. De Land Cruiser heeft ze allemaal.

Alles goed en wel, maar rijden in het verkeer is niet waarvoor de Land Cruiser is bedoeld. Het zou je zomaar op verkeerde gedachten kunnen brengen. Verkeersdrempels hebben een functie en Toyota heeft verkeersveiligheid (zie hierboven) hoog in het vaandel. Dus hoe leuk het ook is dat de Land Cruiser ongeacht je snelheid zo’n drempel neutraliseert: gebruik de geavanceerde elektronica die dat mogelijk maakt voor andere gelegenheden. 

Blik toog naar een fraai terrain vague in de IJmond, waar mannen zich op een regenachtige zondag in motorpakken hesen, een crossbrommer van hun trailer haalden en met een tevreden glimlach zand en modder deden opspuiten. Met de glimmende en brandschone minitruck voelden we ons aanvankelijk als een kunstschaatser in een rugbyteam. Voorzichtig kozen we uit de Multi-Terrain Select de Mud & Sand-stand (hoewel Loose Rock, Mogul of Rock ook aantrekkelijk oogden) en merkten direct dat de Land Cruiser de gasrespons, de werking van de remmen en de traction control aanpaste. Wie wel eens op een rulle, bergachtige oprit zijn auto heeft vastgereden (Blik deed), zal niet minder dan verbijsterd zijn over wat de Land Cruiser op – eufemisme – oneffen terrein vermag.

Alras verdween de schroom en de volgende rondjes over vervaarlijk steile heuveltjes en door diepe modder gingen almaar soepeler, sneller en vrolijker. Immers, zouden we vast komen te zitten, wat volgens de pr-man van Toyota onmogelijk was, dan was er altijd nog de Crawl Control: de wielen gaan dan, als de pootjes van een schildpad, onafhankelijk van elkaar zoeken naar de beste stand en beweging om, heel langzaam, de auto weer in beweging te krijgen. De pr-man kreeg gelijk, de functie bleef ongebruikt. Maar boer en jager waren we die middag.

Bron: volkskrant.nl