Hij ziet eruit als terreinbeul zonder vrees en zo presteert-ie ook. Maar binnenin word je in de watten gelegd als in een luxe SUV. Is de nieuwe Land Cruiser van Toyota nog steeds een krachtpatser of toch meer een SUV? Reden genoeg voor een test.

De Land Cruiser is een vreemde eend in de bijt binnen het Nederlandse gamma van Toyota. Ga maar na, met een lengte van net geen vijf meter, een gewicht van twee ton, een CO2-uitstoot van 214 gram per kilometer en een gemiddeld dieselverbruik van 1 op 12,5 is dit niet het meest logische model in de huidige tijd.

Maar de Land Cruiser is een begrip en elders op de wereld, waar de wegen aanzienlijk minder goed geasfalteerd zijn dan bij ons, ligt het echte werkterrein van de Land Cruiser. Daar is deze auto dan ook voor gebouwd, want met z’n ladderchassis, starre achteras en ballonbanden ziet hij er niet alleen onverzettelijk uit, maar gaat hij ook werkelijk overal tegenop. Met het Multi Terrain Select en Crawl Control is het zelfs nog simpeler: je stelt de auto in op de ondergrond en de gewenste snelheid en je hoeft alleen nog maar te sturen. Gas geven en remmen doet de Land Cruiser dan zelf, waarbij hij de kracht dirigeert naar het wiel dat de meeste grip heeft, waardoor klimmen in echt zwaar terrein kinderspel wordt.

Weer terug op de geasfalteerde weg merk je helaas snel genoeg welke prijs je moet betalen voor die geweldige terreineigenschappen, want hier is de Land Cruiser veel minder indrukwekkend. Hij is wat stoterig maar toch niet echt oncomfortabel en de bediening is wat wollig, maar niet dusdanig dat je het gevoel krijgt geen controle over de auto te hebben. Nee, wat tegenvalt is de mate waarin de carrosserie duikt en helt tijdens het rijden. Je krijgt het gevoel dat het onderstel op de weg rijdt en de carrosserie erboven zweeft. En als je even stevig remt, duikt de koets dan ook wel heel enthousiast met z’n neus richting asfalt.

 

Grote viercilinder

De grote 3,0-liter viercilinder levert 173 pk en 410 Nm en heeft weinig moeite met de twee ton zware auto, want hij trekt de terreinwagen in 12,1 tellen naar de 100 en dat is gezien zijn maten ronduit netjes. Dat de Land Cruiser wel een slokje lust, is duidelijk. We komen uit op een gemiddelde van 1 op 9,5. In het interieur komt de tweeledigheid van de auto weer terug, want hoewel alle mogelijke luxe aanwezig is, heeft het allemaal ook wel iets utilitairs. Veel hard plastic, kloeke en hoekige vormgeving. Je ziet wel duidelijk dat je in een auto zit die tegen een stootje moet kunnen. De Toyota is donker vanbinnen, maar de klokken en het navigatiesysteem zijn met smaak vormgegeven. De stoelen en het stuur zijn uitgebreid (elektrisch) verstelbaar, dus een goede zitpositie is zo gevonden en de stoelen bieden lekker veel steun en voorkomen zo dat je al te veel heen en weer wordt geslingerd.

De bedieningselementen voelen stuk voor stuk stevig aan en hoewel het geheel uit hard plastic is opgetrokken, ziet het er allesbehalve goedkoop uit. Achterin is meer dan voldoende ruimte voor de achterste inzittenden en dan heb je nog steeds meer dan genoeg ruimte voor bagage. Wat dan wel weer frappant is, is de achterdeur, die dus naar de zijkant open scharniert. Het excuus dat het reservewiel achterop zit geldt niet, want bij de Toyota hangt dat gewoon onder de auto, dus dan is zo’n onhandige deur helemaal niet nodig.